Είναι σταρ του Χόλιγουντ όχι επειδή τον βοήθησε η αρρενωπή του εμφάνιση. Τελείωσε υποκριτική στο Bristol Old Vic Theatre School και αμέσως μετά καταπιάστηκε με το θέατρο. Το σινεμά και τα box office ήρθαν αργότερα στη ζωή του. Όχι σαν αυτοσκοπός, αλλά σαν φυσική ροή. Το 2015, με το κλείσιμο των 100 ετών από την πρώτη έκδοση του «The Love Song of J. Alfred Prufrock» του T. S. Eliot, o Irons απήγγειλε τους στίχους του ποιήματος σε μια συλλεκτική ηχογράφηση, η οποία μπορεί να αποτελεί το πιο συναισθηματικό και ιδιαίτερο project του μέχρι σήμερα. «Η βελούδινη βρετανική φωνή, ο δισταγμός, οι σιωπές του αποδίδουν έναν Eliot που επιθυμεί σπαρακτικά και υποφέρει.

Έναν ανθρώπινο για πρώτη φορά Eliot», έγραψαν οι ειδικοί. Την περασμένη άνοιξη, στα 70 του πια, ανέβασε στο Brooklyn Academy of Music’s Harvey Theater το θεατρικό έργο «Long Day’s Journey Into Night» του Βρετανού Eugene O’Neill και θεωρήθηκε η παράσταση της χρονιάς.

Στον ελεύθερο χρόνο του δεν επισκέπτεται τις Κάννες ούτε το Πορτοφίνο, ούτε κοσμικά φεστιβάλ κινηματογράφου. Πηγαίνει στο κάστρο Kilcoe στην Ιρλανδία, το οποίο έχει αγοράσει και αναπαλαιώσει. Χτισμένο το 1600, είναι, εκτός από πανέμορφο, και ιστορικής αξίας, καθώς πρόκειται για το τελευταίο κάστρο που κατέλαβαν οι Άγγλοι. Ο ίδιος μίλησε σχετικά στο Vanity Fair: «Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κτίριο. Εξωτερικά είναι στιβαρό και αρρενωπό, ενώ εσωτερικά είναι ζεστό και φιλόξενο. Είναι μια αντίφαση σαν αυτή μεταξύ φαλλού και μήτρας. Πολύ περίεργο.

“Θυμάμαι την πρώτη νύχτα που πέρασα εδώ μόνος μου. Ένιωσα απόλυτα προστατευμένος. Εδώ είμαι μακριά από τα πάντα. Είναι ένα θαυμάσιοσυναίσθημα”.